Mieren

'We zijn net mieren!' riep ze gefrustreerd vanmorgen op weg naar school. 'Elke dag opnieuw gaat iedereen naar het werk of school om dan 's avonds thuis te komen en enkel in het weekend een beetje te kunnen genieten of leven. Als ik zo nog lang moet leven, stort ik in elkaar!' 16 is ze, mijn prachtige, vrijgevochten dochter. Een grondige hekel aan de maatschappij, het hokjesdenken, het achterhaalde schoolsysteem en het kapitalisme. Voor anderen is ze een rebellerende puber, voor mij is ze al veel wijzer dan veel volwassenen die ik tot nu toe heb mogen ontmoeten.

Wat is er nodig om de mensheid terug wat meer naar de essentie te brengen? We zijn zo vreselijk ver verwijderd geraakt van onze natuur, van de natuur an sich, wie we in onze kern zijn. Hoe breken we los van het keurslijf van de prestatiegerichte maatschappij? Van het werken en leven als robotten om het systeem draaiende te houden, van de individualisatie? Kinderen worden verplicht te passen binnen een verouderd en rigide schoolsysteem, vrouwen worden verwacht te gaan werken alsof ze geen kinderen hebben terwijl ze proberen mama te zijn alsof ze niet werken. Wat is er gebeurt met de community of het dorp waarin we nog samenleefden en elkaar hielpen?

Ik besef dat het mijn burn-out is die me eerder verbitterd doet reageren en ervoor zorgt dat ik momenteel nauwelijks nog kan meedraaien in de rationele maatschappij. Sinds ik besliste om uit de ratrace te stappen, kost het me meer en meer moeite om me nog te engageren om zakelijk te doen wat ik te doen heb. Mijn mannelijke energie is op, mijn brein doet niet meer mee. Ik kan zo in chaos, in mijn vrouwelijke energie rond dwarrelen maar vraag me niet om een uur geconcentreerd achter de computer te zitten of om iets te onthouden. Als ik moe ben, kunnen zelfs de simpelste vragen voor kortsluiting in mijn hoofd zorgen. Didier vroeg me laatst of ik tomaatjes wou bij de burgers. Wat een vraag! Wist ik toch niet en ik geraakte volledig over mijn toeren erdoor. Kortsluiting bij de simpelste vraag! Ik?! Handelsingenieur van opleiding, 20 jaar in het familiebedrijf en 16 jaar zelfstandig! Geen gemakkelijke situatie want er zijn uiteraard nog heel wat losse eindjes die ik aan elkaar moet knopen vooraleer ik een stapje terug kan zetten zakelijk gezien. Toch kan je me veel meer thuis vinden de laatste weken, meestal in mijn keuken zolang de winter me uit de tuin houdt, bezig met het bereiden of bewaren van verse groentjes die we bij een CSA-hoeve in Herk-de-Stad halen of aan het experimenteren met planten, kruiden, bakken en zuurdesembrood. Activiteiten die me doen aarden, mijn vrouwelijke energie laten stromen, die me rust brengen net zoals een verkwikkende winterwandeling in de bossen rondom ons. Bossen die me thuisbrengen, die me kalmeren en doen inzien hoe ik mijn leven wel wil leiden. Op het ritme van de natuur, gefocused op mijn herstel, in en door de natuur.

Het herstel van mijn burn-out begint pas en mijn mannelijke, rationele energie zal vast en zeker wel terug sterker worden. Maar ik geniet van in mijn vrouwelijke energie te staan. Ik wil geen louter rationeel leven meer, gewijd aan een carrière en het bedrijf. Ik wil leven! Leven met en in de natuur. Van daaruit later professioneel iets betekenen voor de wereld rond me, anderen begeleiden en gidsen naar een echter leven, geconnecteerd met onze kern en wie we als mens oorspronkelijk waren. 'Werken mag ook plezant zijn', zei mijn therapeut een tijd geleden.

Dus als mijn zestienjarige dochter dan gefrustreerd roept dat ze niet wil meedraaien in deze verziekte maatschappij, kan ik alleen maar opgelucht, blij en fier zijn. Ze vindt haar weg wel, op haar manier zonder prestatieverplichting, maar in verbinding met zichzelf en anderen rond haar.

Cindy