Kiezen voor mezelf

Donderdagochtend, ik zit op kantoor waar ik zoveel te doen heb, maar mijn gedachten dwalen af. Ik kan me niet focussen of de energie opbrengen om vandaag te doen wat ik zou moeten doen.

Chaos overheerst in het bedrijf, onzekerheid, verwijt, woede, achterklap, … kortom 'angst'. Angst gecreëerd of veroorzaakt door mijn beslissing. Ik stop. Ik stop met het bedrijf dat 70 jaar geleden het levenslicht zag bij mijn grootvader, daarna werd verder gezet door mijn vader en zijn broer. Een bedrijf dat onze familie gevormd heeft en in mij leeft sinds mijn kindertijd. Een bedrijf waar ik in gerold ben, mijn identiteit aan heb ontleend. Toch stop ik, met alle liefde en dankbaarheid en kies ik voor mezelf.

Bijna een week geleden lichtte ik onze mensen in en stuurde ik een boodschap uit op sociale media. Een stormloop van reacties veroorzaakt door mijn keuze om voor mezelf te kiezen. Mooie reacties, maar ook moeilijke, op angst en onbegrip gebaseerde reacties. Logisch toch niet altijd evident.

We leven in een tijdperk waar kiezen voor jezelf, je eigen pad volgen, je eigen dromen najagen heel erg aangemoedigd wordt. Ik kan niet meer zeggen dan 'eindelijk!'. We worden ons meer en meer bewust van het feit dat het leven kort is, materialisme niet alles is en maken onze eigen keuzes, wrikken ons stilaan los uit generatielange patronen. Wat velen hierin onderschatten, is het daderschap dat dit met zich meebrengt. Door in deze situatie voor mezelf te kiezen, te beslissen om te stoppen met het bouwbedrijf, ben ik verantwoordelijk voor de verandering in het leven van de mensen die voor me werken en rondom me. Door mijn beslissing, heb ik onrust, verdriet en angst veroorzaakt bij mensen die hier niet voor gekozen hebben. Die het goed vonden zoals het was, veilig, bekend. Dat heb ik veroorzaakt, dat is mijn lot om te dragen. Die verantwoordelijkheid heb ik onder ogen te zien zonder in slachtofferschap te vervallen.

In april deelde ik hier met jullie, in alle kwetsbaarheid, mijn gevecht met mijn burn-out. Nog altijd vol vechtlust probeerde ik er toen, op een andere manier volgens mijn uitgewerkte plan, het beste van te maken. Het bedrijf draaiende te houden, vast te houden aan wat ik dacht te moeten dragen. Een half jaar later, in september, besef ik dat ook dit angst was. Angst om los te laten, om te falen. Een 'last' dragen die niet de mijne was om te dragen. Die systemisch gezien (in ons familiesysteem) in mijn bakje werd geplaatst omdat iemand anders in de familie de taak niet had opgenomen of omdat ik de last van mijn vader wou overnemen en daardoor niet op mijn plaats stond in ons familiesysteem. (Els van Steijn schreef hier een prachtig boek over 'De fontein, vind je plek') Dit besef, het besef dat het nooit mijn taak geweest is om het familiebedrijf over te nemen, dat dit niet past bij de persoon die ik in wezen ben, heeft me durven laten beslissen om er een punt achter te zetten. Om dit niet verder door te geven, onbewust aan de generaties die na me komen.

Toch is het belangrijk om, ondanks alle valabele redenen, in mijn schuld te kunnen staan hierin. LinkedIn, Facebook, Instagram, mijn whatsapp en mailbox werden overspoeld door ondersteunende berichten, berichten waarin mijn moed geprezen wordt, waarbij ik als persoon geprezen word, mijn beslissing anderen inspireert om te gaan nadenken over hun eigen keuzes, … Ik kan het grotendeels laten binnenkomen, die mooie berichten, toch vergeet ik niet dat deze beslissing ook een bron is van verdriet, pijn, angst, onmacht, woede, … bij anderen die hier niet voor gekozen hebben. Dat is de last die ik dien te dragen door voor mezelf te kiezen. Kiezen voor jezelf gaat altijd gepaard met schuld en schuldgevoel hetgeen we hebben te aanvaarden. Aanvaarden dat ik verantwoordelijk ben voor de gevolgen van mijn beslissing, zonder dat ik het me laat verteren. Maar ook aanvaarden dat ik hierin een rol te spelen heb, anderen kan inspireren met mijn keuzes door open en kwetsbaar mijn parcours te delen en mensen rond me te gidsen naar een hartgedragen leven vanuit mijn ervaring.

Net zoals een munt, heeft elk verhaal en elke beslissing twee kanten. Ben je bereid beide zijden te omarmen?

Mijn leven is hierdoor de laatste jaren enorm verandert en zal nog verder veranderen. Wat was, is niet meer. Wie ik was, ben ik niet meer. Het wordt telkens duidelijker wat ik hier op aarde te doen heb, waarom ik bepaalde lessen diende te leren in het verleden zowel professioneel als op privévlak. Daarom zal onze website de komende maanden dan ook een metamorfose ondergaan. We zijn beiden dichter naar onze missie en onszelf aan het groeien waardoor we het verhaal rond voeding niet meer willen laten primeren maar ons gaan focussen op de groei van mensen richting hun potentieel. Ikzelf zal dit gaan doen door het delen van mijn ervaringen op sociale media, deze blog en een boek dat zal uitkomen begin 2026 rond mijn burn-out. Daarnaast zal ik mensen die zich in vergelijkbare posities zitten, gaan coachen naar hun hartgedragen leven en leiderschap. Ben of ken jij een ondernemer die zich of haar herkent in mijn verhaal, die de weg kwijt is of twijfelt, niet zijn of haar leven en bedrijf leidt vanuit het hart? Je mag me altijd contacteren om hier samen over te babbelen.

Liefs

Cindy