Dan maar niet de sterkste ...

"Wat een week. Een dieptepunt op woensdag en in de voormiddag gecrasht. Ik wil dit zo hard niet meer. Moeten gaan werken brengt zoveel verbittering met zich mee. Ik weet niet meer waar ik zit of wat ik voel. Het lijkt of mijn ego me heeft afgesloten om me te beschermen. Verdoofd, niet aanwezig, apathisch. Het lijkt of ik me gadesla tijdens mijn dagelijkse bezigheden en gesprekken, mijn masker, ego handelt in mijn plaats en schermt me heel erg af. Op zo'n momenten komt ook de hardheid en oordeel boven. Waar ben ik toch allemaal mee bezig? Waarom kan ik me er niet gewoon overzetten en gaan werken zoals vroeger, gaan trainen, functioneren. Als ik dat probeer, krijg ik weer een volgende klap qua energie, uitgeput, afgesloten. Zo heb ik het altijd gedaan. Vol in mijn mannelijke energie mezelf pushen, een sjot onder mijn gat, niet klagen, vooruit! Het lukt me nu niet meer, hoe hard ik ook probeer. Kan ik het anders? Kan en durf ik toegeven aan hoe ik me werkelijk voel, aan mijn burn-out? Zonder schuldgevoel, in alle rust en zonder angst om me hierin kwetsbaar op te stellen, te laten zien? Vanuit zelfliefde zacht en lief zijn voor mezelf? Ik wil niet meer."

Het is even geleden dat ik nog geschreven heb, maar het gaat op dit moment niet zo goed met mij. De inleiding is een stuk uit mijn dagboek van de afgelopen maand. Ik heb heel lang getwijfeld of ik dit wel zou delen en me hierin kwetsbaar zou durven en kunnen opstellen. Toegeven dat ik niet meer kan, dat ik totaal en volledig opgebrand ben, is bijzonder moeilijk voor me. Mijn leven is tot even geleden gebaseerd geweest op 'sterk zijn', geen enkel teken van zwakte vertonen naar de buitenwereld toe en vooral niet naar mezelf. De hardste criticus is diegene die zich schuil houdt in mijn hoofd.

Maar zonder kwetsbaarheid en echtheid, authenticiteit, zal ik nooit mensen bereiken op de manier zoals ik ze wil bereiken. Om anderen rond me te laten zien dat het veilig is om zich kwetsbaar op te stellen, zacht en lief te zijn voor zichzelf, vind ik het belangrijk om mijn eigen struggle hiermee zichtbaar te maken.

Ik ben koppig, heel erg koppig en hardleers als het op mezelf aankomt. Hoe sterker je in het leven staat, hoe harder je vecht en blijft gaan, hoe harder de klappen zijn die het leven je uitdeelt. 'Wie niet horen wilt, moet voelen' of zoiets zeker. En het universum heeft me serieuze klappen moeten uitdelen om me eindelijk tot inzicht te brengen en tot stilstand. Ik begrijp nu dat het anders moet, ik heb geen keuze meer. Hoe hard ik me ook blijf verzetten, hoe hard ik blijf proberen en hoe hard mijn oordeel blijft, mijn lichaam en geest zijn op. Mijn lichaam doet overal pijn, hoeveel ik ook slaap, ik word doodmoe wakker en mijn hersenen doen nog maar miniem mee. Ik kon enkele dagen geleden met de beste wil van de wereld de code van mijn bankkaart niet meer herinneren. Als mijn kinderen me iets zeggen, duurt het enkele seconden voor het verwerkt is in mijn brein. Ik kan en wil zo niet meer verder.

Eventjes heb ik in slachtofferschap gezeten omdat ik bedrijfseigenaar en zaakvoerder ben en me dus niet kan permitteren om op te branden. Helaas heb ik geen keuze hierin. Ik kan in tegenstelling tot werknemers in dienst van een bedrijf niet zomaar een half jaar of jaar thuis blijven. Het bedrijf moet verder en lijdt onder mijn burn-out. De mensen in mijn bedrijf worden angstig omdat ik er niet meer ben zoals vroeger. Los van het feit dat het dringend tijd is voor rust en herstel, geloof ik ook wel dat simpelweg een tijd thuis blijven geen oplossing voor een burn-out is als je de onderliggende zaken niet aanpakt. Deze situatie als bedrijfsleider dwingt me om de oorzaak durven aan te kijken en aan te pakken. Als ik dit niet doe, verlies ik ten eerste waar ik mijn leven lang zo hard voor gewerkt heb en ten tweede gaat het daarna niet beteren. Ik zal tegen dezelfde problemen blijven oplopen zolang ik mijn les niet leer.

Toch zie ik in deze fase van mijn leven het mooie. Hoe moeilijk dit ook is, zonder pijn en discomfort, bewegen we niet naar onze ware zelf en zou ik niet op pad gaan om meer en meer mezelf te worden. Te leven vanuit mijn waarheid zonder conditionering van onze omgeving. Het heeft me in beweging gebracht om een plan uit te werken om mijn bedrijf anders te runnen, mijn leven anders aan te pakken en oprecht te leren houden van mezelf, voor wie ik ben en niet voor wat ik presteer of kan. Mijn eigenwaarde eindelijk te gaan ontdekken. Genoeg met alle taken die me niet liggen en energie kosten, genoeg met 'later als ik eens tijd heb…', genoeg met mezelf alle dagen te verplichten een leven te leiden dat me uitput en allesbehalve blij maakt, genoeg met te doen wat ik denk dat ik moet doen in functie van anderen.

Het voorgaande stuk was op zich nog het gemakkelijkste. Een plan uitwerken en beslissen hoe ik niet meer wil leven, komt nog altijd vanuit mijn mannelijke energie. Dat plan uitvoeren gaat ook lukken omdat ik geen andere keuze heb op dit moment energetisch gezien. Doordat ik mijn hele leven zo sterk vanuit mijn mannelijke energie geleefd heb, is dit het enige wat ik ken en veilig aanvoelt. Aan mezelf toegeven dat ik nu niet anders kan, mijn oordeel en hardheid hierin loslaten, lief zijn voor mezelf, hulp vragen en me kwetsbaar opstellen, me laten dragen door de mensen die dicht bij me staan en laten zien hoe diep ik zit, daar zit nu de angel! Dat deel is echt vreselijk beangstigend en doet me in paniek slaan. Dat vraagt om mijn vrouwelijke energie, mijn echte kracht. De vrouwelijke energie die ik altijd als 'zwak' heb gezien. Hulp vragen, toegeven dat ik iets niet kan, is aartsmoeilijk voor me. Overtuigingen en patronen die uit mijn vroege kindertijd komen, een ego dat alles doet om me te beschermen en mijn hart nu volledig afsluit. Dat is waar ik nu aan de slag mee dien te gaan, daar zit de sleutel tot verandering en het echte zware werk.

Ook al laat ik hulp en begrip heel moeizaam toe, toch voel ik me gezegend met de liefde en steun die ik krijg van mijn vriend en mensen heel dicht bij me. Een fantastische vrouw en goede vriendin stuurde me laatst onderstaand lied door:

Waterdicht – Hannah Mae

Laat me nou eens binnen
Laat me nou eens toe
Ik weet dat je 't moet willen, maar iemand moet beginnen
Ik weet alleen niet hoe

"Oh, maak je maar niet druk om mij
Alles komt wel goed"
Ik weet dat dat is wat je zegt
Maar dat is niet hoe het voelt

Je hoeft niet altijd waterdicht te zijn
Laat het maar merken, dan maar niet de sterkste
Want, nee, je hoeft toch niet perfect te zijn
Verzet die bergen een andere keer maar verder
Dus als je soms wil huilen en wil schreeuwen, het is oké
En als het er niet uit komt, schat, dan schreeuw ik met je mee
Je hoeft niet altijd waterdicht te zijn
Laat het maar merken, dan maar niet de sterkste

Wil je me beloven
Dat je 't morgen weer probeert?
Want ook al loop je over, de schaduw wordt steeds groter
Als jij de pijn negeert

Dus zeg alsjeblieft niet
"Maak je maar niet druk om mij
Alles komt wel goed"

Je hoeft niet altijd waterdicht te zijn
Laat het maar merken, dan maar niet de sterkste
Want, nee, je hoeft toch niet perfect te zijn
Verzet die bergen een andere keer maar verder
Dus als je soms wil huilen en wil schreeuwen, het is oké
En als het er niet uit komt, schat, dan schreeuw ik met je mee
Je hoeft niet altijd waterdicht te zijn
Laat het maar merken, dan maar niet de sterkste

De tranen stromen over mijn wangen als ik dit lied hoor. Mijn schild begint af te brokkelen, ik word langzamerhand zachter voor mezelf. Dan maar niet de sterkste…

Cindy