Breek de stilte

Vanmorgen tijdens mijn koffie, nog half slapend, verscheen het refrein van het lied 'Breek de stilte' van Bob Savenberg en Stef Bos ineens in mijn hoofd. Een lied dat ik jarenlang niet meer gehoord heb, nooit veel mee gehad heb en buiten de tekst van het refrein, niet kende.

Ik ben altijd heel erg intuïtief geweest en verbonden met de energie rond me. Noem het spiritueel, in verbinding met het universum en mijn gidsen of geschift, kies maar. Iets waar ik tot nu toe enkel open over durfde praten met de mensen dicht bij me en dan nog. Dus als er plots een lied in mijn hoofd zit wat ik jaren niet meer gehoord heb, nooit zo bijzonder heb gevonden, geen verwijzing naar heb gekregen, luister ik naar de boodschap dat het me wilt brengen.

De tekst deed me huilen en voelde ineens zo herkenbaar. Ik als kind, stil, teruggetrokken, eenzaam, verdwenen in gedachten en een wereld vol geheimen met een reusachtige muur om me heen.

Dankbaar voor deze boodschap voel ik me gesteund door de energie rond me. Sinds ik beslist heb om het bouwbedrijf definitief los te laten, ons familiebedrijf, beweegt er van alles binnen in me, is er iets wakker geworden diep in mijn onderbuik. Na de bekendmaking ervan anderhalve week geleden piekt dit gevoel. Het maakt me onrustig, angstig, doet me paniekeren en zorgt voor flitsen van gevoelens en beelden in mijn hoofd die ik niet onmiddellijk kan plaatsen.

Lang ontleende ik mijn identiteit aan het bedrijf, aan mijn rol als bedrijfsleider, dochter van de bedrijfsleider waardoor het bouwbedrijf ons leven was. Ik ontwikkelde een persona, een masker, een Cindy die een rol speelde maar nooit zichzelf volledig liet zien. Levend in een zelf opgelegde censuur van wie ik dacht te moeten of mogen zijn, van hoe ik dacht te moeten reageren, van wat ik wel of niet mocht zeggen, mocht denken, … Afgestemd op de omgeving rond me om maar zeker niet uit de boot te vallen, niet door de mand te vallen, maar vooral om te voldoen, te pleasen, goedkeuring te krijgen, braaf en flink te zijn zoals het kleine meisje dat ik ooit was. Een manier van leven die me zo bekend is en die ik al kan terugbrengen naar mijn kleutertijd. Het leek alsof ik leefde met 2 versies van mezelf. De echte Cindy die niemand kende, zelfs mijn ouders niet en de Cindy die naar buiten kwam en mijn echte 'ik' beschermde, veilig hield in haar cocon, bang om niet goed genoeg te zijn zoals ze in werkelijkheid was.

Met het loslaten van deze identiteit, dit persona, zijn er barsten in mijn muur aan het komen. Barsten in een muur waarvan ikzelf nog niet eens wist hoe dik hij was. Een muur die zaken of gevoelens uit mijn kindertijd verdrongen en goed opgeborgen heeft. Een effect dat ik niet verwacht had nadat ik eindelijk de moed en de kracht bij elkaar geraapt had om het bouwbedrijf los te laten, om die rugzak neer te leggen die niet meer de mijne is. Ik had een gevoel van verlossing verwacht, tijd voor herstel en energie om het mooi af te sluiten. Geen duik in gevoelens van mijn kindertijd die ik nog niet kan plaatsen maar met momenten heel erg verkeerd, duister en vuil aanvoelen. Het blaast me van mijn sokken, doet me wankelen en met momenten zware paniekaanvallen krijgen. Ik heb de doos van pandora geopend. Mijn schild brokkelt af waardoor de veilige cocon die ik dacht nodig te hebben om me in te verstoppen open breekt. Functionele inzinkingen of 'mental breakdowns' noem ik het. Functioneel omdat bijna niemand ziet welke paniek en angst, onzekerheid en onrust er in me schuilt gaat. Maar het is tijd, tijd om de stilte te doorbreken, te beginnen praten en laten zien wie ik in mijn kern ben. Te onderzoeken waarom kleine Cindy haarzelf zo hard heeft afgeschermd van de buitenwereld, waarom het zo onveilig voelde. Alleen op die manier zal ik ooit volledig mezelf kunnen zijn, als alles wat er zit, mag gezien worden, mag naar buiten komen zonder angst. Want ik ben die kleine Cindy niet meer.

Waarom deel ik dit met jullie via Libratum? Libratum staat voor evenwicht, in balans zijn. Toch hoor ik in het woord ook het Franse woord libre. Vrijheid, vrij zijn, bevrijding. Ook dit is een gevolg van mijn keuze, de keuze om me te bevrijden van zaken die niet meer bij me horen, die me uit evenwicht halen. We kunnen niet authentiek en heel in het leven staan als niet alles mag gezien worden, verstopt blijft in het duister. Toch wordt hier zo weinig rond verteld of gedeeld, de lelijke kant van voor jezelf kiezen. De gevolgen die dit met zich meebrengt, de schaduwkant, het pijnlijke proces dat je hiervoor doormoet en waarbij elk moeilijk stuk dient aangekeken en aanvaard te worden.

Zoals een goede vriendin het zegt: de rups verandert in een vieze brij die daarna veranderd in een cocon vooraleer ze vlinder wordt. Het loslaten van het bouwbedrijf doet de rups die ik was eerst ontbinden tot de kern om daarna alle deeltjes terug samen te laten komen tot vlinder.

Hij is een kind als vele kinderen
Hij is niet meer en ook niet minder
Maar als je praat dan zegt hij bijna nooit iets terug
Hij kan de hele dag verdwijnen
In een wereld vol geheimen.
Hij is rusteloos en altijd op de vlucht

Hij leeft alleen maar in gedachten
En hij lijkt op iets te wachten,
Maar de trein waarop hij wacht komt nooit voorbij
Er bestaan geen medicijnen
Die de stilte doen verdwijnen
En er zijn nog zoveel kinderen zoals hij

Breek de stilte, breek de stilte
Sloop die muren om ze heen
Woord voor woord en steen voor steen

Als we ze volgen in hun dromen
Om te ontdekken waar ze wonen
Misschien vinden we de weg dan naar hun hart
Als we proberen mee te reizen
En ze de weg naar buiten wijzen
Misschien vinden ze dan de woorden op een dag

Breek de stilte, breek de stilte
Sloop die muren om ze heen
Woord voor woord en steen voor steen

Ze zijn in oorlog met de wereld
Ze bouwen muren om zich heen
Oh, maar laat niet los, geef niet op
Laat ze nooit alleen

Breek de stilte, breek de stilte
Sloop die muren om ze heen
Woord voor woord en steen voor steen
(songtekst 'Breek de stilte' van Bob Savenberg en Stef Bos)